Postanowiłam wypróbować kolejny przepis, który święci triumfy na Pintereście. Są to muffiny migdałowe z bloga Paleo Newbie. Nie byle jakie, bo są formą osłody przy diecie paleo. Nie zawierają mąki (jakiejkolwiek), a za to sporo tłuszczów. Na szczęście są to dobre tłuszcze pochodzące z migdałów i kokosa. Osobiście polecam taką przekąskę w dniu, kiedy mamy trening, a nasze ciało potrzebuje dodatkowego paliwa. Jedno ciastko to około 175 kcal tak więc ja poprzestaję na dwóch.

Muffiny są delikatnie słodkie i sycące. Można je mrozić i zalecane jest trzymanie w lodówce, żeby zachować zdrowotne właściwości tłuszczów w nich zawartych

Z racji, że przepis oryginalny jest po angielsku, pozwoliłam go sobie przetłumaczyć i umieścić pod zdjęciem.


Składniki:

1 1/4 szklanki mielonych migdałów*
2 łyżki mąki kokosowej
1 łyżka maku
1 łyżeczka sody
1/4 łyżeczki soli
1/3 szklanki płynnego miodu
3 jajka, roztrzepane
1/4 szklanki oleju kokosowego
kilka kropel aromatu waniliowego
kilka kropel aromatu migdałowego**
garść płatków migdałowych do posypania muffinek

1. Piekarnik nagrzej do 175 stopni
2. W małej misce wymieszaj wszystkie mokre składniki
3. W średniej misce połącz wszystkie suche składniki (poz płatkami migdałowymi)
4. Przelej mokre składniki do suchych i połącz na gładka masę.
5. Pozwól ciastu "odpocząć" przez kilka minut, nastepnie zamieszaj je ponownie.
6. natłuść formę do muffin lub użyj paplilotek. Napełnij każde wgłębienie do 2/3 jego wysokości
7. Na koniec posyp każde ciastko odrobiną płatków migdałowych.
8. Piecz przez 14-18 minut, przed wyjęciem z piekarnika zrób test za pomocą wbitej w muffinkę wykałaczki. Jeśli wychodzi sucha - ciastka są gotowe.

* Polecam mielone migdały z Lidla. O wiele lepsza jakość niż te z BackMit
** Ja pominęłam ten składnik. Nie potrzebuję wzmacniać smaku naturalnych migdałów.

Smacznego!

Kto nie miał nigdy w swoim życiu motywacji do ćwiczeń i zdrowej diety niech pierwszy rzuci kamieniem! Podobno gdzieś istnieją ludzie, którzy od początku swojej przygody ze zdrowym trybem życia, ani razu nie mieli ochoty nie wychodzić na dwór pobiegać, a wieczorem zjeść pół dużej pizzy polanej sosem majonezowym. Dla zwykłych śmiertelników (zwłaszcza początki) zdrowe odżywianie i dbanie o aktywność fizyczną mogą się okazać wyzwaniem. Całe życie przecież jedliśmy pszenne bułeczki rano na śniadanie, zabieraliśmy do pracy drożdżówkę i słodki jogurt, a do kawki podjadaliśmy Snickersa. Nasza aktywność ruchowa ograniczała się do wyjścia z domu i wskoczenia w auto, ewentualne wyjście na niedzielny spacer uznawaliśmy za wystarczająca dawkę ruchu. I nagle postanowiliśmy to zmienić? I chyba sobie nie zdawaliśmy sprawy, że właśnie wywracamy swoje życie do góry nogami i nasze dotychczasowe, latami pielęgnowane nawyki musimy zastąpić nowymi. Na początku pcha nas płomień entuzjazmu, wizja siebie w lepszej i zdrowszej wersji. A potem dopada nas rutyna. Ćwiczyć się nie chce - pojawiają się pierwsze wymówki. Niekoniecznie mamy ochotę na koktajl z jarmużu, kiedy w firmowym barku zerkają na nas batoniki.

Każdemu się to zdarza. Ba, nawet zdarza się przegrać ze swoimi słabościami i zjeść tę pizzę popijając piwem spoczywając na kanapie. Ważne, aby potem powstać z tej kanapy i następnego dnia zacząć od nowa, bez wyrzutów sumienia z powodu dnia poprzedniego. Stało się! Ale to nie zaprzepaści naszych starań. Lekkie zluzowanie rezimu poprawi nasz nastrój, a to pozytywnie wpłynie na nasze samopoczucie.


No, ale czasem trzeba się zmotywować. Potrzeba tego kopa, który pomoże ruszyć dalej z tym koksem.

Jestem osobą, której absolutnie nie motywują teksty typu "pracuj na ciałko, którego pragniesz" czy "no pain, no gain". Nie motywują mnie nastoletnie modelki fitness z Instagrama bo się z nimi po prostu nie identyfikuję. Jestem kobietą, która w tym roku skończy 30 lat, jestem 9 lat po porodzie. Mam sflaczały brzuch dotknięty rozstępami zarówno skóry, jak i mięśnia prostego (diastasis recti). Za to uwielbiam jedzenie w każdej formie.

Najbardziej lubię obserwować na Insta profile wszystkich fighterek i fighterów, którzy zwlekli się z kanapy, porzucili swoje dotychczasowe nawyki i zapragnęli coś w swoim życiu zmienić. Na swoich profilach dzielą się swoim wzlotami i upadkami, pokazują swoje treningi i pomysły na zdrowe jedzonko. Grace to dziewczyna, która zrzuciła ponad 40 kilo i walczy dalej. Dani zawzięcie ćwiczy program BBG od Kayli Itsines i pokazuje imponujący progres oraz to, że rozstępów na brzuchu nie należy się wstydzić. Natomiast Anna to mama uroczych bliźniaków, która dzieli się krótkimi wideo ze swoich treningów, w których towarzyszą jej dzieci. Kolejną mamą, która obserwuję jest Nikki. Jej figura początkowa bardzo mi przypomina moją własną. Tym czasem Eline to pozytywna osóbka, która kocha dzielić sie zdjęciami swojego jedzenia. Jej profil jest pełen apetycznych fotek będących inspiracją do moich własnych kuchennych eksperymentów.
Profili tego typu jest naprawdę sporo, trzeba tylko dobrze szukać ponieważ najpopularniejsze są jednak typowe fitspo ludzi tak idealnych, że aż nierealnych.


Innym miejsce, gdzie szukam inspiracji motywacji są blogi. Szukam takich, gdzie w sposób rzetelny i po ludzku jestem nakierowywana na dobre tory. Jednym z moich najukochańszych blogów jest Dr Lifestyle. Jego autorka, Monika, studiuje dietetykę i chętnie dzieli się swoja wiedzą z czytelnikami. Przy okazji jest też człowiekiem, który ma swoje słabości i nie wstydzi się do tego przyznać publicznie. Innym blogiem godnym polecenia jest Codziennie Fit, którego autorką jest Marta. Młoda i pozytywna dziewczyna, która sport ma we krwi i z ogromną pasją zachęca czytelników do dbania o siebie w zrównoważony sposób. Polecam jej filmy z treningami. Ogromną porcję wiedzy podpartej źródłami dostarczy też Damian Parol czy trenerka Marta Okuniewska - to z jej bloga dowiedziałam się czegoś więcej o diastasis recti. Kocham tez brytyjska akcję This Girl Can - piękna i wartościowa inicjatywa!

Dodatkowym motywatorem jest mój zeszyt dietetyczno-treningowy. Zapisuję w nim wszystko: pomiary, pomysły na jedzenie, treningi i inną ciekawą wiedzę godną zapamiętania. Wiele osób korzysta z kalendarza, żeby wszystko mieć pod kontrolą. Ja jestem dość chaotyczna i kalendarz raczej by mi nie pomógł. Notesik za to pozwala na zapisywanie strzępków myśli czy rysowanie tabel i bazgranie motywujących zdań. Tak, mój notesik to to małe i czerwone cudo pod owsianką.


Na koniec deser: mój zwariowany Tumblr i zbiór wszystkiego, co zabawne, motywujące i lekko geekowskie. Enjoy!

Fitspo o połączenie dwóch słów z języka angielskiego: fitness + inspiration. A sieć jest zalana wieloma inspirującymi grafikami. Moja "ulubiona", ze słowami Jillian Michaels:


Jednym z moich zainteresowań jest problem samooceny kobiet. Codziennie jesteśmy bombardowane tysiącami zdjęć wyidealizowanych ciał. Modelki są zmuszane przez agencje do zrzucania wagi "do kości", a i tak ich zdjęcia są poddawane obróbce graficznej. Wiemy o tym problemie. Znamy anoreksję, choć nasza wiedza na jej temat często jest niewielka. Zapewne wielu z nas słyszało o tzw. "motylkach" i ruchu pro-ana. Chude ciało zdominowało media i stało się obiektem dążeń wielu młodych dziewczyn i kobiet. Nadal jest to spory problem, który dostrzega niewielu i niewielu to interesuje. Bo kto bierze problemy nastolatek na poważnie?

Popularnym hasztagiem dla dziewcząt szukających inspiracji do bycia chudą jest #thinspo (od thinspiration). Miejscem, gdzie takie inspiracje są szukane, jest Pinterest, Instagram i Tumblr. Obecnie wszystkie te serwisy wyświetlają komunikat brzmiący podobnie: czy masz problem? Potrzebujesz pomocy? Podawane są numery infolinii dla osób z zaburzeniami odżywiania. Na Instagramie próżno nawet szukać hasztaga #thinspo. Komunikat pojawia się po wpisaniu #skinny. Jest to duży plus dla tych serwisów.


Bycie chudzinką jest jednak wypierane przez trend na bycie wysportowaną. To super! Wychudzone ciało zostaję wyparte przez ciało wysportowane, umięśnione i silne. Bardziej niż jedzenie wacików zaczyna nas interesować trening cardio i HIIT. Szukamy dobrych produktów, którymi odżywimy nasze fit ciała. Liczba biegaczy w parkach wzrasta wprostproporcjonalnie do długości dnia i temperatury na zewnątrz. Ćwiczymy z Ewą Chodakowską i Anią Lewandowską. Grillujemy kurczaka i gotujemy brokuła na parze. To bardzo dobry trend.

Ale jak każdy trend ma tendencję do wynaturzeń. I często dziewczyny zainteresowane #thinspo przechodzą na #fitspo, a cel mają nadal ten sam: spełnić oczekiwania, jakie stawiają przed nimi media i kultura masowa. Czyli trenują bez opamiętania dzień w dzień, jedzą stanowczo za mało kalorii. A internet im kibicuje. Bo dzień bez treningu to dzień stracony! Zjedzenie ciastka wymaga "ukarania się" dziesiątkami burpees. Dodatkowe 100 gramów na wadze to dowód porażki i słabości. Ćwicz tak długo, aż nie będziesz na granicy omdlenia, tylko taki trening się liczy. Nie jesteś głodna! Po prostu ci się nudzi!
Dotyczy to również mężczyzn. U nich motywacja jest często oparta na agresji i stereotypowej męskości. Na zdjęciach spoconych mięśniaków z napiętymi twarzami widzimy teksty o słusznym cierpieniu dla przyszłych efektów. Tylko cross fit się liczy jako sport dla prawdziwych facetów. Jeśli pot Ci nie kapie po jajach, to nie trenowałeś dostatecznie dobrze.

Negatywne fitspo wymusza na odbiorcach imaginowanie sobie nowego idealnego wzorca ciała. Każde odstępstwo jest traktowane jako coś, co trzeba zmienić. Kojarzycie na pewno zdjęcia bezgłowych, półnagich dziewczyn, a na tych fotkach naniesione teksty w stylu "walcz o ciało, które chcesz mieć". Bycie zadowolonym z ciała, w którym się obecnie jest i jednoczesne wykonywanie treningów dla przyjemności musi być jakimś kuriozum.


Takie podejście, jak na obrazku powyżej może prowadzić do przetrenowania (które w świecie fitspo nie istnieje), urazów i ostatecznie zniechęcenia do ćwiczeń, a co za tym idzie - jeszcze większej frustracji z powodu naszej słabości. Że nie dałyśmy rady wykonać całego Skalpela, a przecież dziewczyny robią go codziennie po przebiegnięciu 10 km. Frustrujemy się i nienawidzimy swojego ciała, które stawia opór w naszym dążeniu do idealnej sylwetki. I ostatecznie poddajemy się lub katujemy się treningami, które nie dają nam satysfakcji. Nie napędza nas miłość do siebie i troska o swoje ciało, a nienawiść do naszych słabości i ciała, które nie odpowiada ogólnie przyjętym "normom".

Co zrobić? Szukać pozytywnej inspiracji. Pokochać swoje ciało ze wszystkimi jego cechami. Jeść tak, by je odżywić i dać mu siłę. Traktować je jak świątynię, w której mieszkamy. Trenować na miarę swoich możliwości i z uśmiechem na ustach. Musimy się uzbroić w zdrowy rozsądek i umieć oddzielić bullshit od dobrego przekazu. A jak on wygląda? A na przykład tak:


Plus kilka miejsc do odwiedzenia i pozytywnej inspiracji: Dr Lifestyle, Mighty Healthy Quest, Codziennie Fit, Kayla Itsines, Blonde & Brunette... i wiele innych, których warto poszukać samemu.

Czyli... Hurra, wypróbujmy jakiś przepis!

Miałam na pewnym etapie swojego dietetycznego eksperymentowania fazę na paleo. Paleo to dieta polegająca na odżywianiu się produktami, które były dostępne w okresie paleolitu. Ciocia Wikipedia podpowiada, że głównym źródłem pożywienia naszych przodków było wtedy myślistwo i zbieractwo. Czyli nie uprawiano roślin, a je zbierano. Nie hodowano też była. Przeciętny przedstawiciel gatunku Homo miał do dyspozycji mięso i jajka wykradzione z gniazd dzikiego ptactwa. Jedzono warzywa i owoce. Ale też nie wszystkie. Osoby stosujące dietę paleo nie jedzą nabiału, zbóż (pszenica, owies, ryż itd.), roślin strączkowych i wszelkich produktów, które dostarczyły nam czasy Wielkich Odkryć Geograficznych. Tak: ziemniaczki odpadają, kukurydza odpada, fasola odpada, bułeczki odpadają, odpada biały cukier, odpada jogurcik i nawet owsianka czy ryż.
Głównym postulatem diety paleo jest teoria, że nasze organizmy nie wyewoluowały dostatecznie dobrze do obecnych pokarmów, które znamy dopiero od kilku/kilkunastu wieków.

Mnie w tej diecie podobała się niska zawartość węglowodanów i fakt, że mój układ trawienny na tej diecie zaczął wreszcie pracować normalnie. Brzuch nie wyglądał jak balon. W dodatku ładnie chudłam.
Ale... kiedy zaczęłam mierzyć makroskładniki, zauważyłam ogromne dysproporcje w swoim codziennym jadłospisie. Węglowodanów było mało, nawet bardzo. Za to bardzo dużo tłuszczów. Wprawdzie były to tzw. "dobre tłuszcze" pochodzące z orzechów, kokosa czy mięsa. Ale i tak było tego za dużo. Babeczki migdałowe potrafiły się składać głównie z mielonych migdałów. Jedna taka babeczka to było ponad 12 g tłuszczów. A kto poprzestaje na jednej? Opcja dobra na dzień treningowy (przepis na pewno pojawi się na blogu), ale na pewno nie codziennie.

Ostatecznie zmieniłam swoją dietę na mniej restrykcyjną. A po czasach paleo zostało mi dużo dobrych nawyków i dużo fajnych pomysłów na smaczne i zdrowe jedzenie. Natomiast w mojej spiżarni nadal mam kilka ciekawych produktów wykorzystywanych przy diecie paleo.
Jednym z nich jest mąka z konopi. Chyba najdroższy zdrowy produkt, jaki kupiłam! W dodatku pierwszy przepis, jaki z nią wypróbowałam okazał się bublem i chleb, który usiłowałam wtedy upiec, poszedł do kosza. Mąka na jakiś czas poszła w odstawkę.

A co to za mąka? Produkuje się ją z z nasion konopi. Ma kolor zgniłej zieleni i trochę swoją konsystencją przypomina mielony len. W 100 g ma jedynie 3,2 g węglowodanów, a błonnika aż 41 g! I zawiera tylko 8,6 g tłuszczu (dwukrotnie mniej od lnu mielonego). Jest z natury bezglutenowa i zawiera wszystkie znane człowiekowi aminokwasy. Samo zdrowie!

Postanowiłam wypróbować przepis z bloga Nie Umiem Gotować! Okazał się strzałem w dziesiątkę na weekendowe śniadanko. Postepowałam zgodnie ze wskazówkami autorki i placuszki wyszły super. Mąka konopna ma dużo błonnika więc krem owocowy jest konieczny, choć dżem też daje radę.


Placuszki robi się bardzo szybko. Banana wystarczy rozgnieść widelcem. Zrobiłam 4 placuszki, ale najadłam się trzema. Czwartego zjadłam jako przekąskę w pracy razem z porcyjką dżemu, ale myślę, że byłby rewelacyjny jako podkład do masła orzechowego z plasterkami banana.

Uwielbiam owoce morza. Kiedy jestem w Chorwacji, zawsze wybieram danie rybne lub owoce morza. Kocham smak krewetek i białego wina. Kojarzy mi się ze słońcem, morzem i beztroską. Niestety... póki co mamy wczesną wiosnę, do wakacji daleko, a słońca jakoś dzisiaj nie widać. Niedzielny obiad może być trochę bardziej wykwintny więc pozwoliłam sobie na sentymentalną podróż kulinarną.


Składniki sosu:
(2 porcje)

1 mała cebula
2 łyżki oliwy z oliwek
szklanka rozmrożonych krewetek koktajlowych
3-4 ząbki czosnku
puszka rozdrobnionych pomidorów
150 ml wytrawnego białego wina
sól
świeżo zmielony pieprz
tymianek (suszony lub świeży)
2 plastry sera niebieskiego Lazur

1. Rozgrzej patelnię. Na oliwie zeszklij drobno posiekaną cebulę.
2. Dodaj krewetki i podsmaż je razem z cebulką. Jeśli puszczą wodę, mieszaj aż do odparowania. Na końcu dodaj przeciśnięty przez prasę lub posiekany czosnek. Podsmażaj jeszcze krótką chwilkę.
3. Na patelnię wrzuć zawartość puszki pomidorów, a także białe wino. Całość zamieszaj.
4. Całość musi odparować i zmniejszyć swoją objętość dwukrotnie - aż do uzyskania konsystencji sosu. W tym czasie możesz doprawić go tymiankiem, solą i pieprzem według osobistych preferencji.

Ja swój sos podałam z makaronem orkiszowym, ale świetnie będzie smakował też z klasycznym makaronem lub kaszą kuskus. Gorący sos obsyp pokruszonym serem.