Sezon grillowy w pełni. W dodatku zbliża się długi weekend! Osobiście uwielbiam grillować i, gdybym miała dom z ogrodem, grill dymiłby u mnie każdego popołudnia. Większość z nas wybierze tradycyjne kiełbaski i piwo. Przyznam, że im się nie dziwię bo to coś cudownego. Ale, kiedy chcemy dostarczyć ciału też czegoś innego, niż tylko mięso, musimy zacząć kombinować. Pyszne grillowane warzywa, sałatki... Dodają koloru na stole i na naszym talerzu.

Ostatnimi czasy popularna stała się kasza quinoa. Te małe ziarenka pełne są wartościowego białka, zdrowych kwasów tłuszczowych i witamin. Zaliczana jest do superfoods. Ja kupuję jasną kaszę na wagę w supermarkecie. Zawsze wychodzi taniej.

Poszukiwałam sałatki lekkiej i smacznej, bez wyszukanych składników. Moją ulubioną sałatką jest sałatka grecka. Doskonale się sprawdza jako śniadanie, dodatek do obiadu czy wspomnianego grillowania. Znalazłam ciekawy przepis na blogu Back to Her Roots. Ta sałatka wygrała ponieważ zamiast sałaty używamy w niej kaszy quinoa. A kasza nie więdnie podczas przechowywania. Poza tym dostarcza nam zdrowych węglowodanów, które dłużej trzymają nas w sytości.


Przepis na oryginalnej stronie tak więc znów pozwalam go sobie przetłumaczyć:

Składniki:

1 szklanka nieugotowanej kaszy quinoa
1½ szklanki rosołu*
1 średni ogórek - obrany i pokrojony w kostkę
230 g pomidorków koktajlowych, przepołowionych
1 średnia czerwona papryka, oczyszczona i pokrojona w kostkę
1 szklanka świeżej, nieubitej pietruszki, posiekanej lub 3 łyżki suszonej
1 mała czerwona cebula, posiekana
1 szklanka oliwek kalamata**, przepołowionych
120 g fety, pokruszonej lub pokrojonej
¼ szklanki oliwy extra virgin
¼ szklanki octu z czerwonego wina
½ łyżeczki suszonego oregano
1 łyżka świeżego koperku lub 1 łyżeczka suszonego
½ łyżeczki soli morskiej
½ łyżeczki pieprzu
1 łyżeczka miodu
1 łyżeczka soku z cytryny

1. Quinoę opłucz dokładnie w zimnej wodzie i ugotuj w rosole do miękkości. Powinna zaabsorbować cały płyn. Zajmie jej to 20-25 minut od zagotowania..
2. W dużej misce wymieszaj ze sobą ugotowaną kaszę, ogórka, pomidorki, paprykę, oliwki, fetę, cebulę i pietruszkę.
3. W mniejszej miseczce wymieszaj ze sobą oliwę, ocet, oregano, koperek, sól, pieprz, miód i sok z cytryny.
4. Powstały dressing połącz z pozostałymi składnikami w większej misce i schowaj całość w lodówce na co najmniej pół godziny, aby smaki mogły się połączyć.

* ja swoją kaszę gotuję po prostu w osolonej wodzie, kiedy jest miękka, odcedzam ją na sitku.
** oliwki kalamata można z powodzeniem zastąpić czarnymi oliwkami.

Czyli mało uniwersalny poradnik dla bardzo leniwych...

Przyjrzyjmy się mojej skromnej osobie. Nigdy nie lubiłam WF-u. Każde zajęcia były dla mnie karą za grzechy. Nie wiem, co było gorsze... bieganie, czy gry zespołowe. Zazdrościłam dziewczynom mającym zwolnienie z zajęć. Ja tymczasem męczyłam się przebierając nogami podczas różnego rodzaju aktywności i biegów. Obiecałam sobie, że po szkole nikt mnie do sportu nie zmusi! I tak też było. Skończyło się liceum i nogi służyły mi tylko do chodzenia (zawsze lubiłam chodzić na piesze wycieczki).

Czas płynął, pojawił się mój syn. Metabolizm zwolnił drastycznie. Syn rósł, moja oponka nie znikała, uda robiły się ciastowate. Nagle okazało się, że latem jednak nie schudłam, a przecież do tej pory się udawało! W wieku 27 lat stwierdziłam, że trzeba coś z tym jednak zrobić. Nie wyobrażałam sobie głodzenia się. Żadna dieta nie wchodziła w grę... Sierpień dobiegał końca, wieczory zrobiły się całkiem przyjemne. W roku 2014 spory kawałek Polski już biegał. Nie było to obciachem, a ludziska żwawo wydeptywali leśne ścieżki i miejskie parki. Internet wychwalał bieganie jako przyjemny sposób na poprawienie swojej kondycji i sylwetki.

Biegać? Jaaaa...?! W życiu!

Ale chodzenie to co innego. Może power walking? Szybkie, energiczne spacery? Chociaż pół godzinki?

I tu zaczyna się wstęp do biegania. Choć wtedy nawet mi się nie śniło, żeby oderwać obie nogi od ziemi. Zasuwałam wieczorami jak mały Korzeniowski. Na Endomondo z uporem maniaka wybierałam chodzenie jako trening. Kupiłam moje pierwsze buty do biegania. Ale nie miałam przecież zamiaru w nich biegać! Buty biegowe... to był szok. Dlaczego nie miałam takiego sprzętu w szkole? Dlaczego truchtałam po bieżni w chińskich halówkach? Poza tym trenowałam w zwykłych legginsach i jakiejś tam bluzce.


Początki wyglądały tak, że przy prędkości marszu 7 km/h byłam cała mokra i słusznie zmęczona. To pokazuje, w jakim stanie była moja kondycja. Chodziłam po 5 km, z czasem wydłużając dystans. Cieszyłam się z postępów i dawało mi to niemałą satysfakcję. Ułożyłam sobie miły secik z muzyką i tak drałowałam. Krok za krokiem. Moje wieczory były układane pod dyktando przechadzek.

Można się domyśleć, że po jakimś czasie przyzwyczaiłam się do tego wysiłku. Chodzenie przestało mnie męczyć więc pozwoliłam sobie na krótkie podbiegi. Ale biegłam za szybko. Z jakiegoś powodu uznawałam, że poniżej 11 km/h to nie bieganie. No i szybko się męczyłam i zniechęcałam wracając do marszu. Odsapnęłam i znów grzałam na pełnych obrotach. Teraz to się nazywa interwały - 2 lata temu nie miałam żadnego pojęcia o czymś takim.
Potem jednak zwolniłam i truchtałam sobie spokojnie coraz bardziej wydłużając odcinki biegnące i skracając te marszowe. I nagle, nie wiedzieć kiedy, zaczęłam biegać.

Schudłam wtedy ładnie. I stanowczo za szybko. Popełniłam chyba wszystkie błędy, jakie mogłam popełnić w swojej diecie. Skończyło się na jojo i okresie stagnacji. Ale to temat na osobny wpis...

Teraz znów biegam. Trwa to już 3 miesiące. Nawet kupiłam nowe, lżejsze buty do biegania. Takie bardziej markowe ;)


Wnioski? Zawsze skupiaj się na hedonistycznej przyjemności, jaką daje trening. To nie ma być mordęga, gdzie błagasz o to, żeby się to już skończyło. Masz być zmęczona, ale nie szorować czołem po asfalcie. Efekty i progres są kwestią czasu. To żaden wstyd biec wolniej niż inni, czy nawet po prostu maszerować. W pewnym momencie wyprzedzisz dawną siebie.